Boenkampioen Ankje schittert: "Een warm bad"

Dertig jaar. Zolang al is Ankje van der Beek (45) kind aan huis bij De Postwagen. Als tiener begon ze met wat facilitaire klusjes bij de HJC Manege, de buurman van de toenmalige kroeg. Als vanzelf ging ze ook aan de slag bij De Postwagen. Ondanks wat omzwervingen, kwam ze altijd weer ‘thuis’. Het huidige Hoofd Interieurverzorging weet wel waarom dat zo is en waarom dat zo zal blijven. Met een gulle glimlach: "Het is net familie. Als die klik er eenmaal is, kom je er niet meer vanaf."

(Deze pagina werd gepubliceerd op 22-02-2018)

Sieraden en kleding

Ankje redt zich lange tijd uitstekend aan de Hoofdstraat. Haar werkzaamheden schieten alle kanten op, net als zijzelf. Cateringdienst. Zorgen dat alles in de auto zit. Op naar Hunter Douglas, een paar kilometer verderop. De koffiemachines bijvullen, bestellijsten meenemen en doorgeven aan de koks van De Postwagen. Daarna weer werk verzetten bij de manege. Bardiensten draaien, soppen en schoonmaken. Tussendoor was het toch tijd om iets anders te verkennen. Bij Orfac (Roden) maakte ze orders klaar om te verzenden naar juwelierszaken, bij Pico Bello (Leek, kledingmode) stond ze in de winkel. Leuk, maar De Postwagen lonkte…

Springen op de stamtafel

In de kroeg was het namelijk elke dag familiedag. Haar moeder en tante stonden in de (spoel)keuken, haar oom was barman. Het was er altijd feest. Warme herinneringen. De anekdotes over vroeger rollen over de tafel. "Als alle partijtjes afgelopen waren, kwam iedereen naar de kroeg. Kroegbaas Louwe ging dan zelf kokerellen met het overgebleven vlees (of we gingen langs de shoarmaboer). We stonden te springen op de stamtafel. Met pannen en pollepel. Theedoeken om het hoofd. Door de feestjes met het personeel werd het vaak heel laat of heel vroeg, ’t is maar net hoe je het ziet... We waren dan bijvoorbeeld om 7 uur ’s ochtends thuis, terwijl we om 10 uur weer aanwezig moesten zijn. Maar dan waren we er ook! Louwe sprong zelf wel eens bij in de afwas." 

Geen woord Engels 

Doordeweeks stond Ankje nog in een of andere kledingzaak (Lake Side), maar in het weekend was ze steeds vaker bij De Postwagen te vinden. "Regelmatig waren er uitvoeringen. Vooraf, in de pauzes en na afloop doken we allemaal de kroeg in. Elke kans werd aangegrepen om gezellig samen te zijn." Ze vertelt over een hilarische ontmoeting tussen haar oom en een buitenlandse gast. "Een Engelsman vroeg of onze barman een phone had. Mijn oom verstond normaal gesproken géén woord Engels, maar haastte zich nu ineens naar boven. Om vervolgens terug te komen met… een föhn!" De ogen van Ankje glinsteren. De historie, het heden en de toekomst van De Postwagen: alles zit in haar hoofd, maar vooral in haar hart. Dit is meer dan werk alleen. Dit is haar passie. 

Een nieuw begin

In 2012 kwam er op brute wijze een einde aan de kroeg. Een brand vernietigde alles. De aanvankelijke verslagenheid bij het personeel veranderde al snel in absolute veerkracht. Een jaar later stond er een gloednieuw pand. Een volwaardig restaurant. Een nieuw begin. Ook voor Ankje, die vanaf dat moment veel meer werk kreeg bij De Postwagen. "Bij Pico Bello werkte ik maar drie dagen. Op de maandag maakte ik schoon in het restaurant. Uiteindelijk vroeg Renée (medewerker Planning & Personeelszaken) of het iets was om hier vast te komen werken. Het is net familie. Als die klik er eenmaal is, kom je er niet meer vanaf."

Regelarm restaurant

Ankje is dolgelukkig in haar huidige rol: "Elke morgen is het thuiskomen. Een warm bad. Ik ga met een grote glimlach naar mijn werk." De regelarme organisatie speelt daarin een grote rol. Er is geen dik beleidsplan, er staat niets op papier. In het hele bedrijf geldt het geloof in eigen kennis, kunde en verantwoordelijkheid. "Ik heb zelf een lijstje gemaakt. Zo gaan we het doen en klaar. Je hoeft hier niet per se van alles te verantwoorden. Het gaat om logisch nadenken en goed vertrouwen." Als voorbeeld wijst ze naar de inkoopprocessen. "Als ik dingen wil bestellen, dan hoef ik dat niet eerst te vragen. Oetze (eigenaar restaurant, red.) weet ook wel dat ik niet zomaar iets doe. En als het te gek wordt, dan overleg ik even."

Iets eerder thuis

De cultuur spreekt Ankje aan. Iedereen werkt voor elkaar, net als vroeger. "Als er iemand ziek is, meld ik mij direct. Andersom, als ik een dag vrij wil, is dat ook mogelijk. Geven en nemen. Je kunt op iedereen afstappen. Dat is nooit veranderd ten opzichte van vroeger: we doen het nog steeds met z’n allen. Alleen zijn we nu iets eerder thuis dan toen."

Spiegels en spinnen

Als Hoofd Interieurverzorging geniet ze ervan als alles weer spik en span is. "Laatst stuurde Oetze een berichtje dat een Mystery Guest enthousiast was over de uitstraling van De Postwagen. Die beoordelaar had gezegd dat het zelfs boven de spiegels schoon is. Dat is waar ons team het voor doet." Dat betekent niet dat er nooit een kritisch geluid is. "Natuurlijk maken we weleens fouten. Dan zegt iemand dat er ‘alweer’ ergens een spinnenweb hing. Als je de spin niet hebt, blijft het web komen. We doen natuurlijk altijd ons best. We gaan wel voor 100% schoon."

Schoonmaak samoerai

Door aanhoudende groei is De Postwagen voortdurend op zoek naar versterkingen, ook in de schoonmaak. Op Facebook verscheen er in september (2017) een oproep met opvallende terminologie: "Ik ben op zoek naar pretpoetsers, stofhaters en glansfanaten. Help jij mij? Tag de schoonmaak samoerai of boenkampioen die goed zou passen in onze cleaning squad." De schoonmaker als een soort superheld. En terecht, aldus Ankje: "Als wij niet zijn begonnen, kan jij niet beginnen. De rest kan niets doen zonder ons. Het pand van De Postwagen is prachtig. Wij zorgen dat dat zo blijft." En zo is het.

Boenkampioen Ankje